Ergens op de sognefjellvegen op 1300m hoogte

We willen vandaag de gletsjer bezoeken. Deze hebben we in 1998 ook al eens bezocht. We doen het ’s morgens rustig aan, want het is mooi weer om even buiten te ontbijten. We moeten eerst richting Gaupne, daarna wordt de weg smaller en smaller. Als we naar boven rijden de bergen in, zijn we blij dat er een camper voor ons rijdt die net wat langzamer rijdt dan wij normaal doen. Op de smalle weg heeft dat het voordeel dat je mooi kunt kijken wanneer er tegemoetkomend verkeer nadert. Na een tochtje van een uur komen we aan bij het voor ons bekende bezoekerscentrum. Later vernemen we dat dit gebouw in 2011 volledig is afgebrand en weer opnieuw is herbouwd. Het was voor ons nog steeds hetzelfde.

We laten de camper op deze parkeerplaats staan en gaan op de fiets verder. Uit ervaring weten we dat de verderop gelegen parkeerplaats klein en snel vol is. Daar aangekomen, blijkt het een goede beslissing te zijn, want een camper raak je niet zomaar even kwijt. We maken een afweging, nemen we het bootje of klimmen we over de keien verder. We kunnen niet inschatten of dat nog ongeveer dezelfde afstand is, want de gletsjer lijkt te zijn gekrompen door de jaren heen. We besluiten onze conditie te testen en gaan te voet verder. Het is soms onvoorstelbaar waarop mensen deze tocht proberen te volbrengen. Chinezen doen het zelfs op pumps. We komen ook een paar tegen die van die mondkapjes op hebben. Robert maakt daar een opmerking over en de Chinese dames blijken het te begrijpen en als we zeggen dat het niet nodig is dan beginnen twee van de vier te lachen om de twee met mondkapje. Ze zijn het met ons eens. Het wordt een grappig schouwspel als de twee Chinese dames de kapjes afdoen als wij zeggen dat de lucht hier zo schoon is en dat dit beslist niet nodig is.

Op sommige plaatsen zijn houten trapjes over de gladde rotsen bevestigd. Dat maakt het dan wel makkelijker om de hoogte te overbruggen. Er zijn verderop ook twee timmermannen bezig om vlonders te maken over een ietwat drassig terrein. Op dit moment viel dat wel mee, maar wij kunnen ons voorstellen, dat wanneer het smeltwater in het voorjaar naar beneden vloeit het daar behoorlijk onbegaanbaar zal zijn.

We gaan verder en we bereiken het eind van de toegestane gebied dat beklommen mag worden. We maken enkele foto’s en spreken een gids. Wij vertellen dat we hier eerder waren geweest en dat de gletsjer toen groter was en dus verder kwam. Dat klopt zegt hij, maar dat de gletsjer in de jaren 2010 weer veel verder was. Nu was hij volgens ons dramatisch kleiner. Klimaatverandering?

We voelen ons sterk na een “snelle Jelle” en een banaan, dus lopen we ook terug naar onze fietsen. We komen een aantal oudjes tegen die met een bus van Paulusma zijn gekomen. Zij hebben nog een heel traject af te leggen en we schatten in dat zij niet tot het eindpunt zullen komen. Als we op fiets stappen dan merken we pas dat we op de heenweg continue omhoog zijn gegaan. We dachten toen nog dat de banden erg zacht waren, maar nu weten waarom het zo zwaar fietste. We zoeven naar beneden en zijn binnen no-time bij de camper. Bij het bezoekerscentrum trakteren we ons zelf op een koffie met gebak. We kunnen buiten in de zon zitten met zicht op de gletsjer. De fietsen gaan weer op de camper. We nemen straks de route over de Sognefjellet, een hoogvlakte, waar we willen gaan overnachten. Als we een bordje zien met de melding dat dit het laatste tankstation voor Lom is, hebben nog 425km op de teller voordat de tank leeg zou zijn. Als we omhoog rijden slinkt het peil drastisch en wordt het nagelbijten of we het wel halen. Als we stoppen om te overnachten, staat de camper horizontaal en geeft de brandstofmeter gelukkig aan dat we nog net niet in het rode gebied staan. We halen het dus morgen wel met deze tankinhoud. Het is nog mooi weer als we gaan eten, maar algauw komt er bewolking opzetten uit het dal. Het wordt uiteindelijk mistig als we gaan slapen. Kijken wat voor weer het morgen wordt. De voorspellingen zijn regen, dus dat zit niet mee.